Ortak bir çaresizliğin keşfi ve dile getirilmesiyle yükselen öfke, hele ki kişiselliği ön plâna çıkarılırsa, sanata dair biraz olsun belirginleşmiş bir tanımlama girişimi veriyor zihnime. Her şey güzel olduğunda, sanat da geçici bir şımarıklık oluveriyor.
Come Worry With Us ile Thee Silver Mt. Zion'ın özel yaşamına mesafeli bir adım atıyoruz. İnternetin yaygınlaşmasıyla düşen gelirler ancak buna rağmen prensip gereği arttırılmayan konser bileti fiyatları, bebekli turneler, erkeğin ve kadının geleneksel rollerine bürünmekten kaçınma denemeleri, öfke dışavurumu ve isyan girişimleri. Popüler olmayan grupların tek gelir kaynağı olan turneye çıkacak bütçeyi dahi zar zor bulan bir müzisyen olarak, insanlar zar zor para kazanırken bir konser için uçuk fiyatlar talep etmenin adaletsiz olduğunu düşünen ve 'buna daha çok ihtiyacı olan müzisyenler var'ken devlet desteği almayı reddeden Efrim elbette daha kötüsünü gördüğü için bunu yapabiliyor; ancak ne kötüler görmesine rağmen köşeyi dönmesiyle her şeyi geride bırakma cüretini gösteren nice yüz, bizim gibi fukara edebiyatına bayılan topraklardan hiç uzakta değil. Neyse ki ihtişamlı eserler çoğunlukla ilk grubun kaleminden çıkıyor da, öfke ihtiyaç duyduğu yolu bir şekilde buluyor.
Plânlı sohbetleriyle biraz kuvvet kaybeden belgesel, müziğin gerisinde kalmamak adına, eserlerden ufak kısımlar barındırıyor. Bu bir hayranı üzebilecek olsa da filmin duruşu adına olumlu; 'gel bizimle dertlen' ismine uygun olarak, geçim durumlarına ve bebekli müzisyen yaşamına odaklı kalmak da bu tür filmlerin en muhtemelen problemi olan bütünlük eksikliğini "büf"lüyor.
Filmin sonlarında bir halk protestosu başlıyor. Hükümetin eylemleri engellemeye yardım olacak bir yasa oluşturmasıyla, sokaklara dökülerek tencere-tava çalan insan sayısı daha da artıyor. Öfkeyle başkaldıran müzisyenler için bugünler, tıpkı bizde olduğu gibi, 'biteceğini biliyorduk ama hiç bitmesin istiyorduk' günleri. Tıpkı Thee Silver Mt. Zion ve benzerlerinin müzikleri gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder