En güçlü söylem, en kişisel olandan çıkıyor. Sarah Polley aslında üstün bir cesaret örneği gösteriyor; ailesinin sırlarını onlarla doğrudan ve ağırbaşlılıkla yüzleşerek açığa vuruyor ve bunu, klasik dramatik yapı dahilinde yapıyor. Yapı hayattan beslendiğine göre, kendi aile geçmişini bu yapıya oturturken pek de zorlanmamış olsa gerek.
Stories We Tell, kesişen yaşamların aynı önermeyi ne kadar farklı öyküleştirdiğini de gösteriyor; yaşanan ne olursa olsun, her bir zihin bir başka öykünün yaratıcısı. Buradan hareketle; "ne anlattığın değil, nasıl anlattığın." Üstelik her zihin kendi hatıralarının üzerine gittiğinde kendine özgü hakikate ulaşabiliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder